‘Steunstichting Elkervoorde’ schenkt € 70.027
Er zijn maar weinig collega’s die dit verhaal kennen. Er is nooit publiciteit aan gegeven. En het driemanschap dat hieronder wordt genoemd heeft er ook niet mee te koop gelopen. Je vindt het ook niet terug in de boeken die over het onderwijsvierkant zijn verschenen. ‘Not done’ soms?
Het was na afloop van de diploma-uitreiking in juni 2006. Vanwege brand kon deze niet in het gebouw van het Hub van Doornecollege plaatsvinden. En dus was er gekozen voor de locatie Jozefstraat waar de diploma’s van de Basisberoepsgerichte Leerweg werden uitgereikt.
Het personeel van het Alfrinkcollege stond op het punt, of men was er al mee bezig, alles in te pakken voor verhuizing naar het verbouwde schoolgebouw van het Peellandcollege. Op dat moment moest er nog veel gebeuren en iedereen vroeg zich af of het gebouw wel op tijd klaar zou zijn. Maar, zo bleek toen al, er was nauwelijks geld voor nieuw schoolmeubilair. Bijna alle tafels en stoelen moesten mee verhuisd worden. Dat zette bij veel collega’s kwaad bloed. Ook bij mij. Immers, het Peellandcollege had ook nieuw meubilair gekregen. Waarom wij dan niet? Moest ons team voor de zoveelste keer maar begrip opbrengen voor de gegeven situatie?
Als coördinator examens Vmbo was ook ik op deze avond aanwezig. En na afloop raakte ik in gesprek met de rector. Toen kwam ook ter sprake dat Elkervoorde nog over een geldpotje zou beschikken. Maar dat geld was ondergebracht in een stichting. Gerda van Mierlo en Thea de Rijcke hadden mij daar wel ooit iets over verteld maar het fijne wist ik er ook niet van. De rector had al diverse pogingen gedaan om dat geld in handen te krijgen, echter steeds tevergeefs. De andere deelscholen hadden in het verleden ook ‘een geldpotje’ gehad maar die waren allemaal in het fusiebudget meegenomen maar het geldpotje van Elkervoorde was echter niet aan te boren. Niemand wist om hoeveel geld het ging. Anderhalve ton, twee ton. Zelfs het bedrag drie ton werd genoemd. Hebben we het over guldens of toch al over Euro’s? Ook dat was onduidelijk. En wie zaten er allemaal in de Stichting? Dat was heel onduidelijk. Maar in ieder geval bleek de heer Henselmans, voormalig bestuurslid van Elkervoorde, daarin te zitten als de penningmeester.
Op die avond deed ik ten overstaan van de rector het voorstel om van mijn kant een aanvraag in te dienen bij deze Steunstichting. Als docent; je weet maar nooit! Meteen de volgende dag erna stond de rector bij mij op kantoor. Het was een goed idee. Maar…hoe had je dat dan gedacht? Ik heb toen voorgesteld om eigenhandig een brief te schrijven en verder de aanvraag te verbreden door twee andere bekende ‘oude rotten’ te vragen of ook zij hun medewerking wilden verlenen. Herman Geenen en Dick Doezé heb ik toen gevraagd. Gezien het doel wilden zij graag daaraan meewerken.
Op 26 juni ging de eerste brief de deur uit. Intussen had ik links en rechts al verkenningen gedaan. Het zou zeker niet in ‘stenen’ gestoken moeten worden en ook meubilair was al twijfelachtig. De Steunstichting Elkervoorde bestond uit voorzitter Kroesbergen, oud voorzitter van het bestuur van Elkervoorde, de heren Dankers en Jansink als lid en als secretaris/penningmeester Henselmans te zitten. Na onderling overleg wordt besloten het accent op het aan de maat brengen van vaklokalen en/of het vak technologie te leggen. Het moet echt ten goede komen aan het onderwijs van het Vmbo. Met dat doel was de Steunstiching destijds in het leven geroepen.
Al op 11 juli krijg ik persoonlijk een schriftelijke reactie. De Stichting heeft vergaderd. Men heeft nog een aantal vragen: wie doet het verzoek: drie docenten, het IVOD of OMO? Op de tweede plaats vragen wij kennelijk om het gehele vermogen van de steunstichting. ‘Dat lijkt ons wat teveel gevraagd’. Op de derde plaats krijgen we het verzoek om de zaak verder te concretiseren en/of te kwantificeren. Vervolgens schrijf ik namens het drietal een tweede brief (zie de foto). Wij doen het aanbod om ons verzoek nader toe te lichten. Op donderdag 17 augustus, de laatste vakantieweek, zitten wij met zijn drieën op het advocatenkantoor van de heer Henselmans te Deurne. Bij mij thuis hebben we ons standpunt voorbereid.
Het is een verhelderend en vooral prettig gesprek met het voormalige lid van bestuur van onze school. Van beide kanten wordt de zaak verduidelijkt. We hebben goede hoop dat er een bedrag zal worden toegekend. De week erop wordt ik opgebeld. Het Stichtingsbestuur is bij elkaar geweest en heeft flink in de buidel getast. Er wordt geen geld gegeven voor meubilair maar wel voor ICT en inrichting vaklokalen. Er is nog een voorwaarde: naar aanleiding van deze verstrekking moet er publiciteit komen voor het Vmbo. Het is uiteindelijk een totaalbedrag van € 70.027 geworden nadat desgevraagd door mij een specificatieoverzicht is verstrekt.
Vervolgens doe ik navraag bij de schoolleiding omtrent de financiële afwikkeling. De Instelling zal de betreffende zaken uit het overzicht aanschaffen op rekening van de Instelling. Zodra alles compleet is zal een declaratie, met onderliggende rekeningen, naar de Steunstichting verzonden worden.
Op 23 mei 2007 informeer ik bij de heer Henselmans of alles netjes is afgehandeld. Het Alfrinkcollege maakt dan inmiddels al lang, mede door doorsluizing van het toegekende geld van de Steunstichting, gebruik van het nieuwe meubilair dat hierdoor aangeschaft is kunnen worden.
Een dag later bericht de secretaris-penningmeester van de Steunstichting mij dat een afhandeling nog niet heeft plaatsgevonden. ‘Sterker nog, zelfs het bedrag van € 70.027 staat nog op de rekening van de Steunstichting, nu ik nooit een verzoek heb ontvangen om dit over te boeken’. Wij waren alle drie hogelijk verbaasd. En ook de publiciteit voor het Vmbo gekoppeld aan deze impuls is er nooit geweest.
Enkele jaren later deed ik opnieuw een aanvraag. Dit keer voor een aantal digiborden binnen het Alfrinkcollege. De aanvraag is toen niet toegekend want ook de rector had een aanvraag ingediend.
Uiteindelijk is naar ik meen al het resterende geld van de Stichting aan het IVOD overgemaakt.
Het leek Mieke en mij een geschikt moment om dit verhaal bij deze gelegenheid op te tekenen. In de regel haalt zo’n verhaal het historisch overzicht in ‘de boeken’ niet. Het drietal heeft nooit een bedankje gehad. Nog geen berichtje in bijvoorbeeld AC-info kon er vanaf. Iemands eer te na? Dan doen wij het maar bij deze: Dick en Herman, alsnog bedankt! ‘Well done’.